13 jun Op weg naar eerlijk beleid
De afgelopen tijd zijn we geconfronteerd met veel zaken die een erg slechte uitwerking hebben, of
kunnen hebben, voor de totale agrarische sector. Een aantal van deze zaken kwamen dankzij goed journalistiek onderzoek van Geesje Rotgers recent aan het licht. In onze zoektocht naar een oplossing voor de mijnbouwschade, en een antwoord op het onlangs geïntroduceerde nieuwe schadeprotocol van de overheid, hebben we gezocht naar voorbeelden van een vergelijkbare situatie. Vervolgens kwamen we bij het schadeprotocol van Tennet uit. Dit protocol is indertijd mede opgesteld door de heer ‘Bruno van Rafels’.
De heer Rafels is verbonden aan de Raad van State, en recent door de overheid belast met schadeafhandeling van de uitbreiding van Schiphol. Nu is hij door de overheid ook gevraagd om het nieuwe schadeprotocol voor mijnbouwschade te regelen. Gezamenlijk met de Nederlandse Akkerbouw Vakbond kwamen we er achter dat deze schadeprotocollen in beton zijn gegoten. De boer krijgt een contract voorgelegd dat vervolgschade uitsluit. Deze is juridisch gezien ten nadele van de boer afgetimmerd. Het wordt hem echter ogenschijnlijk financieel verleidelijk gepresenteerd. Als een ondernemer vervolgens toch niet mee uit de voeten kan, komt hij bij de Raad van State terecht. Daar komt hij vervolgens de heer Ravels weer tegen, die zelf de architect was van het schadeprotocol. De uitkomst is dan ook dat negen van de tien keer de ondernemer in het ongelijk wordt gesteld.
Wanneer een dergelijke constructie ook voor de mijnbouwschade wordt opgetuigd dan is dit een verslechtering ten opzichte van het oude schadeprotocol, en zijn onze leden met mijnbouwschade slechter uit. In de Tennet zaken had er, indien mogelijk, bij de Raad van State een wrakingsverzoek tegen de heer van Rafels ingediend moeten worden. Het had uiteindelijk nogal de schijn van belangenverstrengeling. Wij vinden dan ook dat zowel de Tennet als de nieuwe mijnbouw schadeprotocollen onder de reguliere rechtsgang zouden moeten worden geplaatst. Met een open eind voor vervolgschade en zonder een sausje van een belangenbehartiger die het claimen van vervolgschade alleen maar bemoeilijkt.
Op een persconferentie in Nieuwspoort onthulden Geesje Rotgers en Jaap Hannekamp recent nog de foutieve plaatsing van een RIVM Meetstation die veel te dicht op een kippenschuur in Vredepeel staat.
Hierdoor worden er veel te hoge, niet representatieve, cijfers door dit station geproduceerd. Het RIVM doet in een reactie voorkomen dat ze hierover niet door Rotgers en Hanekamp geraadpleegd zijn, terwijl ze al maanden geleden hierover zijn aangesproken. Met een dergelijke reactie maakt het RIVM zich zelf wel erg verdacht en komt haar onafhankelijkheid onder vuur te liggen. Als NMV hebben we dan ook gepleit voor goede metingen en het afschaffen of aanpassen van de rekenmodellen op basis van gefundeerde cijfers. Tegelijkertijd concluderen wij dat de boer in allerlei zaken de zwarte Piet krijgt toegespeeld. Of het nu gaat om de teruggang van weidevogels en insecten, de waterkwaliteit, fijnstof of stikstofdepositie op natuurgebieden: Als er ook maar iets aan de hand is wijst men al snel naar de boer. Terwijl die, gedwongen door wettelijke maatregelen die gebaseerd zijn op dubieuze rekenmodellen, moet investeren in technische oplossingen welke natuurlijke processen juist frustreren. Waardoor het volgende milieuprobleem zich vaak weer aandient.
Als NMV pleiten we voor eerlijker beleid, die transparanter tot stand komt. Een beleid wat ingaat op het stimuleren van natuurlijke processen maar ook tot stand komt met integriteit en zonder belangenverstrengeling. Dat is, wat mij betreft, het enige beleid wat duurzaam te noemen is en ons vertrouwen in de overheid kan herstellen.